En weer omhoog!

Hallo allemaal!

Daar zijn we dan eindelijk weer. Heeft eventjes geduurd doordat we een paar dagen op de boot hebben gezeten maar inmiddels zijn we weer aan de wal.

Vanuit Ushuaia zijn we weer teruggevlogen naar Río Gallegos, deze keer vertrok het vliegtuig gelukkig wel vanaf het vliegveld van Ushuaia. De vergunning van het vliegveld was verlopen en het duurde een paar dagen voordat dat geregeld was. Ach ja, het blijft Argentinië he.
Vanaf Río Gallegos moeten we nog 4 uur met de bus naar El Calafate, waar we rond een uur of 10 aankomen. Het dorpje zelf stelt geen klap voor. Het bestaat nagenoeg geheel uit hotels, restaurants en andere toeristenvoorzieningen. We lopen er eerst even een dagje rustig rond en regelen voor de dag erna een toer naar de Perito Moreno gletsjer, de enige reden zo ongeveer om naar El Calafate te komen.

De volgende dag bezoeken we dus de gletsjer en hij is inderdaad adembenemend mooi. Een grote massa kruiend ijs ingeklemd tussen twee groene bergen. De kleur varieert van spierwit tot diepblauw. Om de haverklap klinkt het gekraak van afbrekende ijsbrokken die dan het gletsjermeer in vallen. Erg indrukwekkend. Erg frisjes overigens ook. In tegenstelling van wat je zou verwachten is het namelijk lang niet in heel Zuid-Amerika zo warm. In het gehele zuiden van Argentinië en Chili waaronder Ushuaia en Calafate is het zelfs nu in de lente maar een paar graden boven nul overdag. We zijn dus blij dat we genoeg warme kleren hebben meegenomen.

We lanterfanten nog één dagje in El Calafate en laten dan Argentinië achter ons. Wederom een busreis van zo´n 5 uur, deze keer naar Puerto Natales, gelegen aan de fjordenkust van Chili. De meeste mensen komen hier om te wandelen in het nabijgelegen enorme nationale park: Torres del Paine. Aangezien de gemiddelde wandeltocht hier 5-8 dagen duurt en wij slechts 1 dagje hebben voordat onze boot vertrekt, besluiten we voor de tour in Japanse stijl te gaan: de hoogtepunten in één dag. Erg mooi om nog even te zien, uitgestrekt gebied met bergen meren, bossen, rivieren en gletsjers. Grote hap in ons budget ook, de toegang voor dit parkje is maar liefst 30 dollar! Het is voor een goed doel, denken we maar.

De volgende dag is het dan zover! We gaan aan boord van de Magallanes voor de tocht van 3 dagen naar Puerto Montt, helemaal langs de zuidkust van Chili.
Vio wist een hutje met raam los te peuteren, eigenlijk niet voor ons bestemd, en nog de 46 dollar studentenkorting.

De volgende drie dagen bestonden voornamelijk uit lezen, eten, film kijken en Vio´s favoriete hobby: slapen. De reis was namelijk vooral lang en een beetje eentonig. Het uitzicht was indrukwekkend maar op een gegeven moment heb je het wel gezien. Onderweg meren we nog één keer af in het piepkleine vissersplaatsje Puerto Edén, 300 mensen, compleet geïsoleerd van de rest van de wereld, wel apart. Wat wel het vermelden waard is, is dat Vio zo ongeveer continu door het mannelijke deel van de crew werd belaagd, met name door één olijke steward die ons van de maaltijden voorzag. Engels sprak hij niet, maar zijn lichaamstaal sprak boekdelen...

De laatste dag worden we nog verblijd met, jawel, een bingo-avond. We wilden natuurlijk geen spelbrekers zijn dus kopen we ook braaf een kaartje. En ja hoor! Niet de eerste prijs, maar wel de tweede! Een lekkere fles wijn en een dansje met DE steward met losse heupen (en handen) voor Vio. Ik hoop de dans te kunnen ontspringen maar 5 minuten later is het weer raak. Deze keer winnen we een heus Navimag-t-shirt en mag ik een dansje maken met onze hostess! Daarna wordt er nog lekker nagebabbeld en reisverhalen uitgewisseld onder het genot van de gewonnen flessen wijn.

Vanochtend zeer vroeg zijn we uiteindelijk aangekomen in Puerto Montt. We schuiven nog even een ontbijtje naar binnen en vertrekken vervolgens naar de busterminal om de bus naar Valdivia te nemen waar we nu zitten. Terwijl we uit het raam kijken vragen we ons verbaasd af waar Zuid-Amerika is gebleven. Het lijkt wel of we in Europa zijn beland. Het landschap doet denken aan dat van Frankrijk of Duitsland. Glooiende heuvels met bossen en bloemen en planten in allerlei kleuren. Hier en daar een weiland met koeien en om de zoveel kilometer een dorpje in een vallei. Bovendien zitten we voor het eerst in Zuid-Amerika op een heuse snelweg waar 120 mag worden gereden, een unicum!

Valdivia ligt heel erg leuk, aan een rivier een paar kilometer van zee. Mooie stad, veel oude koloniale gebouwen, veel groen, veel grote pleinen, erg aantrekkelijk. Langs de rivier staan allemaal viskraampjes. Daarachter liggen hier en daar stinkende enorme kolossen van zeeleeuwen die hopen een visje te verschalken. Erg grappig.

We hebben ons intrek genomen in een hostelletje voor één nachtje. Morgen gaat de reis verder naar Pucón, het centrum van het merengebied.

Tot de volgende mail!

Morgen volgen de foto`s want dat is hier niet mogelijk.