Van wolkenkrabbers naar Himalayatoppen

Lieve lezers,

Het heeft wat voeten in de aarde gehad maar we zijn in Tibet gearriveerd! Maar eerst de afgelopen anderhalve week…

De vlucht die we hadden geboekt van Guilin naar Shanghai zou om 10 uur ’s avonds vertrekken zodat we nog net voor middernacht in Shanghai zouden zijn. Dat loopt echter een beetje uit en pas om 2 uur vertrekken we zodat we tegen het ochtendgloren in ons hostel in Shanghai arriveren. Maar na een powerslaapje zijn we fit genoeg om Shanghai te verkennen. Een moderne, drukke en enorme stad met een indrukwekkende skyline. Die willen we dan ook graag van boven bewonderen en op advies van Anita begeven we ons naar het Hyatt hotel waar je op de bovenste verdieping een prachtig uitzicht moet hebben. Klein probleem: slapen in het Hyatt kunnen we niet betalen en de lift weigert ons naar boven te brengen zonder kaartje van het hotel. Inventieve reizigers die we zijn bedenken we een andere oplossing. Via een achterdeurtje komen we bij de dienstlift die niet beveiligd is en hop, zo staan we op de 32e verdieping waar zich een prachtige maar gesloten wijnbar bevindt. Slechts 5 minuten kunnen we van het uitzicht genieten. Daarna wordt ons door security vriendelijk maar beslist de deur gewezen. ’s Avonds springen we uit de band en trakteren onszelf op een sjiek diner bij “M on the Bund”, een fantastisch restaurant met een prachtig uitzicht over de rivier en de skyline. Het diner is meerdere sterren waard.

Nu we in Shanghai zijn moeten we natuurlijk ook de Expo bekijken. Het eerste wat er opvalt is de hoeveelheid mensen. De teller staat inmiddels op 47 miljoen bezoekers in de eerste 3 maanden. Het terrein is enorm groot dus we beperken ons tot de paviljoens van een paar landen waar we nog gaan komen en natuurlijk nemen we een kijkje bij het Nederlandse paviljoen. Daar staat tot onze grote vreugde ook een snackbar en verorberen een kroket en een patatje mayo. Heerlijk!

Dat het in dit deel van het land iets overbevolkter is dan in Yunnan wordt ons ook duidelijk als we de trein naar Hangzhou nemen. Als we na een rit van 2 uur daar arriveren wil werkelijk iedereen een taxi hebben. En als in China iedereen tegelijk iets wil, heb je een probleem. Het resultaat is een duwende, trekkende en zwetende massa waar we anderhalf uur lang onze ellebogen moeten gebruiken teneinde uiteindelijk een taxi te veroveren. Het concept ‘op je beurt wachten’ is nog niet helemaal doorgedrongen hier.

Van al het reizen zijn we een beetje murw geworden dus in Hangzhou doen we het even een paar dagen rustig aan. We wandelen en fietsen een beetje rondom het mooie West Lake en we genieten van het uitmuntende en bijzonder overvloedige buffet in het ronddraaiende restaurant op de bovenste verdieping van ons hotel waar je uitkijkt over de hele stad.

Een paar dagen later gaan we met de nachttrein naar Beijing. Tegen alle verwachtingen in is de trein schoon, snel en op tijd. De bedden zijn ruim en liggen prima. Het enige minpuntje is de snurkende Chinese dame in de coupé die Vio de halve nacht wakker houdt.

De volgende dagen bekijken we Beijing en we komen tot de conclusie dat we dit de leukste stad vinden in China. Uiteraard gaan we naar de Verboden Stad en het zomerpaleis, bezoeken we de Lama tempel en de tempel van de Hemel én beklimmen we de Chinese muur. Maar het leukste is toch eigenlijk wel gewoon rond te lopen door de oudere wijken van de stad en de Pekinezen hun dagelijkse leven te zien leiden: kletsend op een stoeltje voor de deur, in de pyjama over straat op weg naar het gemeenschappelijk toilet of tai chi’end in het park. Uiteraard eten we ook een keer de voortreffelijke Peking-eend.

In Beijing maken we ook kennis met Noodles. Noodles is een dik, grappig en druk Chinees kereltje van 23 jaar oud. Noodles fungeert als soortement van tour operator voor het hostel waar we verblijven en hij is dan ook degene die de trip naar Tibet voor ons regelt. De tour ter plaatse is het probleem niet maar de treinkaartjes naar Lhasa zijn een ander verhaal. Na drie weken e-mailen en praten met Noodles zijn we ervan overtuigd dat treinkaartjes naar Lhasa een soort Heilige Graal zijn. Iedereen wil ze maar niemand lijkt ze ooit in het echt te hebben gezien. De vraag naar kaartjes is namelijk vele malen hoger dan het aanbod en dat betekent dat er een bloeiende zwarte markt is ontstaan waar de kaartjes met forse toeslagen van de hand gaan. Noodles verzekert ons keer op keer dat hij echt kaartjes kan regelen, het kost alleen even wat tijd. Het is onze intentie om op de avond van 3 september de trein te nemen. Tot 3 uur van tevoren weten we nog steeds niet of Noodles kaartjes heeft of niet. Uiteindelijk komt hij met een bedrukt gezicht aanlopen en vertelt dat het niet gelukt is, maar morgen… We hebben er een hard hoofd in maar we hebben weinig keus. Laat op de avond krijgen we van het hostel echter te horen dat Noodles een alternatief heeft bedacht. We vliegen morgen naar Xi’an en nemen de dag erna van daar de trein naar Lhasa. Aldus geschiedt. De volgende dag brengt Noodles ons keurig netjes naar het vliegveld. In Xi’an worden we opgehaald en naar een mooi en spiksplinternieuw hostel gebracht en de volgende dag zitten we zowaar in de trein! Ook kunnen we zo nog snel even een glimp van Xi’an opvangen, de oude hoofdstad van China met een bruisende Islamitische wijk rond een moskee in Chinese stijl, erg leuk om even te zien.

De spoorlijn naar Lhasa is de hoogste ter wereld en een bouwkundig huzarenstukje. De Chinezen zijn er dan ook met recht trots op. Vanaf Xi’an is het zo’n 35 uur en bijna 3.000 kilometer naar Lhasa. Het hoogste punt is bijna 5.100 meter en een groot deel van de lijn ligt boven de 4.000 meter. Het is letterlijk een adembenemende reis. Vanwege de grote hoogte wordt er extra zuurstof de cabines ingepompt. We hebben prima bedjes en het is heerlijk om vanuit het raampje het landschap voorbij te zien glijden. Het gebied is ruig en verlaten. Soms enorme besneeuwde bergtoppen, dan weer eindeloze hoogvlaktes waar bijna niets groeit maar waar kuddes yaks op de één of andere manier nog wel wat eetbaars weten te vinden. Het is ongelooflijk maar in dit onherbergzame gebied wonen hier en daar ook nog mensen, je moet er niet aan denken. De passagiers liggen het grootste deel van de tijd in hun bed te snurken hoewel er in het barrijtuig ook het nodige wordt gepimpeld. Verbazingwekkend genoeg is het eten aan boord van goede kwaliteit dus met een lekker bord spareribs voor onze neus kachelen we zo lekker naar Lhasa, waarover de volgende keer meer