Canyons, cowboys & coyotes

En toen zat de trip door het wilde westen er al weer op! Ruim 5.000 km hebben we afgelegd in de afgelopen twee weken en het is ongelooflijk zoveel als we gezien hebben. Als Europeaan krijg je toch algauw een bepaald stereotiep beeld mee van Amerika en de Amerikanen maar als je zo een paar weken rondrijdt, krijg je pas echt een idee van hoe ontzettend groot en divers het land is.

Onze eerste pleisterplaats na Las Vegas is de Grand Canyon waarmee we gelijk één van de hoogtepunten van de reis scoren. Vierhonderd kilometer lang, 20 tot 30 kilometer breed en zo’n 1500 meter diep, en hij is werkelijk prachtig. Het is zo groots dat het moeilijk te omschrijven is. We bekijken de canyon zowel te voet als vanuit de lucht per helikopter maar we krijgen er geen genoeg van, de foto’s spreken voor zich.

Door de kale en dorre woestijn van Arizona rijden we verder naar het plaatsje Page, waar we ook een nacht doorbrengen. De afstanden tussen de plaatsen zijn groot en de dorpjes zijn klein en vol met excentrieke typjes. Het is telkens weer een belevenis om een dorp bestaande uit tien huizen en een gammele Navajo-wigwam in te rijden, te stoppen bij de enige Saloon in het hele gat en de door inteelt geteisterde bevolking aan je voorbij te zien trekken. Blijkbaar zijn ze echter toch niet zo gek als ze eruit zien want ze slagen er hier wel in om mijn creditcard te skimmen. De schade is verzekerd maar we zitten wel een paar weken zonder creditcard en dat is erg lastig…

In Page bezoeken we, op aanraden van Geralde en Léon, de Antelope Canyon. Wederom een canyon, maar van een hele andere orde. In tegenstelling tot zijn grote broer is deze canyon heel erg smal (je past er soms net in je eentje doorheen) maar de vormen zijn rond en gracieus en de rotswanden hebben een mooie rozerode kleur. Het geheel doet denken aan een surrealistisch schilderij van Dalì.

Verder gaat het door de woestijn naar de enorme en eenzame rotsblokken van Monument Valley waar we de grens oversteken met Utah. De eerste stop daar is Moab, bij Arches National Park. Wederom een woestijnlandschap met rotsen in allerlei bijzondere kleuren en vormen maar toch weer anders dan de vorige. Ook het weer werkt goed mee want we zien louter onbewolkte luchten. Een minder goede voorspelling voor één van onze volgende stops noopt ons echter de route te wijzigen. In plaats van eerst naar Bryce Canyon te rijden besluiten we (Violet) direct door te gaan naar Wyoming voor een bezoek aan Yellowstone en Grand Teton NP. Een rit van 800 kilometer maar we willen deze parken erg graag bezichtigen en natuurlijk het liefst met mooi weer.

Van Moab rijden we dus in één dag naar Jackson in cowboystaat Wyoming, wederom een prachtige rit door de bergen van Colorado en Utah. De moeite is niet voor niets want we krijgen drie frisse maar hele mooie dagen in Yellowstone en Grand Teton. ’s Nachts vriest het maar overdag is het uitstekend weer. Yellowstone is waarschijnlijk één van de bekendste natuurparken van de VS en tevens het oudste (sinds 1872), Grand Teton grenst eraan. Het is een gebied ter grootte van een kwart van Nederland dat bestaat uit bossen, meren en bergen. Het is een geothermisch zeer actief gebied, er zijn vele geisers, hot springs, modderpotten etc. Ook is het park bekend vanwege het vele wild: bizons, elanden, wolven, coyotes en natuurlijk de zwarte en grizzly beren. We brengen de dagen hier door met wandelingen door het park, het bezoeken van de geisers (waaronder natuurlijk de Old Faithful) en andere geothermische bijzonderheden en het spotten van wildlife. Dat laatste lukt goed, elanden en bizons zijn er in overvloed en ook coyotes zien we hier en daar nog. Op een vroege zaterdagochtend langs een onverharde weg zien we zelfs nog een moederbeer met drie jonkies. Ze zijn weliswaar ver weg, maar toch…

De aanwezigheid van het wild maakt dat het wandelen in Yellowstone een ietwat onrustige ervaring is. Overal staan bordjes die waarschuwen voor de aanwezigheid van beren en in het visitors center krijgen we ook een zeer informatief filmpje te zien van een bizon die de auto met inzittenden verbouwt van mensen die te dichtbij kwamen… Het advies is dan ook om tijdens de wandeling veel lawaai te maken zodat je de beesten niet verrast, dus onder luid gezang en geklap maken we de wandeltochten. Echt geruststellend was het niet temeer omdat je zo drie uur lang geen levende ziel tegen komt.

Het is de bedoeling om van Yellowstone alsnog naar Bryce te rijden maar wegens slecht weer wijken we uit. Door het lege maar prachtige Idaho rijden we naar de hoofdstad Boise en vanuit daar naar Bend in Oregon. In Oregon bekijken we Crater Lake NP, stranden we in een verlaten truckerscafé en komen in het superschattige plaatsje Jacksonville. Een toevluchtsoord voor allerhande artistieke en bijzondere typjes die graag een praatje met ons komen maken. De overjarige hippiedame van het tegenover ons terras gelegen tweedehandswinkeltje komt bijna op mijn schoot zitten terwijl ze een warrig verhaal vertelt over haar dochter die in Zweden woont (‘dat is toch ook bij Nederland?’). De Amerikanen die we tegenkomen zijn sowieso erg “chatty” en als blijkt dat je uit het buitenland komt worden ze helemaal enthousiast. Met regelmaat wordt ons dus nieuwsgierig gevraagd waar we vandaan komen. Het antwoord “The Netherlands” levert dan meer dan eens een wazige blik op en menigeen geeft ruiterlijk toe geen flauw idee te hebben waar het ligt. Niet verwonderlijk als je nagaat dat uit onderzoek blijkt dat de helft van de Amerikanen New York niet eens op een kaart kan aanwijzen, laat staan dat vage land ergens in het verre Europa waar iedereen de hele dag stoned is en abortus gewoon legaal is… dat weten ze dan vaak weer wel.

En dan zijn we alweer aan de Californische kust, bij Redwood NP. Dit park beschermt de laatste stukken oerbos die ooit een groot deel van deze kust bedekten. De sterren van het park zijn de enorme Redwoods, beter bekend als Sequoia’s. De bomen kunnen tot 2.000 jaar oud worden en hoogtes van meer dan 100 meter bereiken. Het is een bijna mystieke ervaring om door een laan omzoomd door deze woudreuzen te rijden terwijl de beruchte zeemist tussen de bomen hangt.

Als we die avond in een pub in Eureka zitten is er baseball op tv en het is mooi om te zien hoe bloedfanatiek de Amerikanen zijn als het om sport gaat. Of het nou het lokale clubje is dat speelt of de Yankees, bij iedere homerun gaat de kroeg collectief uit zijn dak terwijl de pils uiteraard rijkelijk vloeit. Dit fenomeen herhaalt zich in vrijwel iedere pub waar we terecht komen, wat maakt dat we graag in de pub zitten want het is er altijd gezellig en het eten is er doorgaans prima en betaalbaar!

Op dit moment zijn we gearriveerd in het gezellige San Francisco waar we een paar dagen rondstruinen en aanstaande maandag stappen we op het vliegtuig naar New York. Wederom willen we iedereen bedanken voor alle leuke reacties, in het bijzonder onze vaste klanten. Het is erg fijn om te lezen dat iedereen meeleeft. Blijven doen!