Big city's: SFO, NYC en DC

Tijdens onze eerste dagen in San Francisco komt het met bakken uit de lucht vallen, dus besluiten we de tijd nuttig te besteden en maken er een werkweekend van. We maken plannen voor de komende maanden en na 2 dagen lezen, zoeken en mailen zijn we weer een eind opgeschoten. Gelukkig is het op onze laatste dag in de stad stralend weer dus kunnen we nog wat van de stad zien!

San Francisco is naar onze bescheiden mening de leukste en gezelligste stad die we tot nu toe hebben gezien in de VS. Het is gebouwd op vele heuvels maar de straten zijn kaarsrecht daardoor is een wandeltocht door de stad klimmen en dalen. De huizen zijn veelal kleurrijk, groot en statig en hebben allemaal erkers. Wijken als Chinatown en Fisherman’s wharf zijn heerlijk om in te slenteren. Die laatste is bijzonder toeristisch maar ach, wat maakt het uit. Die stinkende en schreeuwende zeeleeuwen op Pier 39 zijn gewoon leuk om naar te kijken en ook de Arcade met allerlei oude speelautomaten op een andere pier is hilarisch om te zien. Voor een kwartje stel je een 100 jaar oude automaat in werking die een volledige miniatuurkermis tot leven brengt met allerlei lampjes en bewegende attracties, prachtig!

Per nachtvlucht steken we het continent over naar New York waar we ’s morgens zeer vroeg en zeer slaperig arriveren. Per metro laten we ons naar het hostel dat we geboekt hebben vervoeren. New York is schreeuwend duur dus we hebben gekozen voor een ‘goedkoop’ hostel ($90 per nacht). Dat hadden we beter niet kunnen doen. De toko is op z’n zachtst gezegd nogal shabby. De kamer is klein en kaal en de badkamer die we met de rest van de gang delen houdt ook niet over. De overige kamers worden bevolkt door schimmige figuren die vooral ’s nachts actief zijn en waarvan we vermoeden dat ze door de reclassering in dit hostel zijn gedumpt. Tot overmaat van ramp zit ik na de eerste nacht onder de bulten en dat worden er in de erop volgende dagen alleen maar meer. Waarschijnlijk vlooien… hoort allemaal bij het reizen zullen we maar zeggen.

En dan New York… ja, groots! In de vijf dagen dat we er zijn bezoeken we Central Park, Wall Street, Ground Zero, Rockefeller center, Museum of Modern Art en mijn favoriet: Liberty en Ellis Island. Op het eerste staat het Vrijheidsbeeld, het tweede is de plek waarop in de eerste helft van de 20e eeuw alle immigranten die hier het land binnenkwamen werden gecheckt en gescreend. Het is nu een museum dat iedereen die New York bezoekt moet gaan bekijken. Wat ons in New York echter wel opvalt, is dat de mensen er aanmerkelijk minder vriendelijk zijn dan hun landgenoten elders. De bediening en het personeel dat wij treffen is wat snauweriger en de bekende Amerikaanse “Hey! How are you today?” smile is vaak in geen velden of wegen te bekennen. Als we dit bij andere Amerikanen ter sprake brengen beamen die dat de arrogantie van New Yorkers inderdaad legendarisch is.

Op speciaal verzoek van de familie brengen we nog een bezoek aan de winkel van Abercrombie & Fitch op 5th avenue. Na eerst buiten een half uur in de rij te hebben gestaan, behoren we tot de uitverkorenen die naar binnen mogen (No sir, no special occasion, just a regular shopping day.) We besluiten gezamenlijk dat dit de meest verschrikkelijke en klantonvriendelijke winkel is waar we ooit voet over de drempel hebben gezet. Het is er donkerder dan in een darkroom op de Wallen, de muziek staat op een volume waarbij je het voornamelijk nog voelt in plaats van hoort en het personeel is uitsluitend geselecteerd op uiterlijk. Voor de deur staan twee fotomodellen in hun blote torso die geen enkele andere functie hebben dan lekker zijn.

Op 27 oktober vieren we in New York Violet haar 23e verjaardag. (Bedankt voor al jullie leuke digitale post!!) We gooien alle remmen los en reserveren een tafeltje bij één van de sjiekste restaurants van de stad. Dat loopt echter niet helemaal zoals gepland. Bij het pakken van onze rugzakken hebben we onze kleren namelijk vooral op gemak en duurzaamheid geselecteerd en minder op esthetische waarde. De gérant van restaurant Daniel wijst ons bij aankomst dus onverbiddelijk de deur als we in spijkerbroek en op sneakers plaats willen nemen. Niets mag baten, zelfs Vio’s breedste glimlach niet. Bij de bistro tegenover Daniel is het eten echter ook uitstekend dus we vermaken ons alsnog prima. Ook bezoeken we op Broadway nog een theatervoorstelling van de Blue Man Group. Absurd, maar erg hilarisch.

Per Greyhound bus maken we de ruim 4 uur durende rit naar Washington. Hier valt ons weer op hoe verschrikkelijk slecht het openbaar vervoer in de VS geregeld is, als het er al is. In de meeste grote steden is wel een redelijk OV-netwerk (behalve in LA) maar over het algemeen kiest iedereen voor de auto. Zelfs op een belangrijke route als Los Angeles – Las Vegas zijn er maar een paar bussen per dag. Het irritante is vooral dat dingen niet op elkaar aansluiten. Zo worden we ook in Washington weer gedropt op het busstation van Greyhound waar dan geen stadsbus of metro te bekennen is. Logisch dus dat iedereen de auto neemt.

Washington is een onverwacht mooie stad waar we slechts een dag de tijd hebben. Natuurlijk lopen we even naar het Witte Huis en het Capitool, en ook nemen we de lift naar de bovenste verdieping van het 170 meter hoge Washington monument, opgericht door George Washington, de eerste president van de VS. Er is ook een aantal musea die bijzonder de moeite waard zijn: het Holocaust museum (erg confronterend maar indrukwekkend), de National Gallery of Art (met alle beroemde Hollandse meesters: Van Gogh, Rembrandt, Frans Hals, Jan Steen, Van Ruysdael, enz.) en het Smithsonian (maar liefst 19 musea en toch is maar 1% van de collectie tentoongesteld).

Per trein zakken we een kilometer of 700 af naar Charlotte in North Carolina. Daar pikken we een auto op waarmee we over de prachtige Blue Ridge Parkway door de herfstbossen naar Asheville rijden. De herfst begint hier al een beetje op zijn eind te lopen maar op veel plekken is de kleurenpracht nog goed te zien. We willen een paar dagen in Asheville blijven om door de bossen te wandelen maar bij aankomst regent het en volgens de voorspellingen blijft dat nog wel even zo. We wijzigen het plan dus en rijden de volgende dag naar Atlanta in Georgia. Halverwege zien we op de Interstate opeens dat we achtervolgd worden door een politieauto met brandende zwaailichten. Vio vindt de snelheidslimieten in de VS namelijk aan de lage kant en rijdt dus een kilometertje of 25 erboven. Daar is oom agent echter niet van gediend en we moeten stoppen. De agent lijkt zich echter niet goed raad te weten met het Hollandse rijbewijs en na een reprimande en een vette knipoog van Vio mogen we onze weg zonder bekeuring vervolgen.

Atlanta is geen hele bijzondere stad maar wel het thuis van het Coca Cola museum! We besteden een middagje aan dit mierzoete en bijzonder zelfverheerlijkende museum dat niettemin toch wel erg leuk is: op de foto met de Coca Cola ijsbeer, een 3d-film en uitleg over het productieproces. Zo leren we dat Coca Cola zelf alleen het extract levert waarna lokale fabrikanten dit mengen met water en koolzuur en de drank bottelen. Ook weten we nu dat Coca Cola in slechts 2 landen ter wereld niet te verkrijgen is: Cuba en Myanmar. Als klap op de vuurpijl mogen we in de tasting room nog even gratis proeven van de ruim 400 merken die wereldwijd onder het bedrijf vallen. Vooral de Inka Kola uit Peru (smaakt naar kauwgomballen) roept zoete herinneringen op aan de vorige reis.

Omdat we toch nog even van de herfstkleuren willen genieten voor we de Caribbean in gaan rijden we naar Dahlonega, een stadje in de bergen ongeveer anderhalf uur ten noorden van Atlanta. Hier zitten we in een schattige B&B boven op een heuveltop. Morgen gaan we de omgeving verkennen: natuurparken, watervallen en wijngaarden… moeilijk kiezen.

Tot de volgende keer vanaf Curacao!