Costa Rica, groener wordt het niet!

Het is best spannend om na 3 maanden in de VS, waar het reizen wel erg relaxed en gemakkelijk is, naar Centraal Amerika af te reizen. Op 12 januari vliegen we naar San José, de hoofdstad van Costa Rica. Daar worden we opgewacht door Peter & Aileen, alweer een familiereünie! San José is geen bijzondere stad dus zetten we direct koers naar een oude koffieplantage in de heuvels van Alajuela die door een Amerikaanse architect en een kunstenares is omgebouwd tot hotel. Een fantastische plek met uitzicht op de oude plantage en ’s avonds op de duizenden lichtjes van de stad onder ons. De plantage is nog voor een klein deel in gebruik, de rest van het land is teruggegeven aan de natuur. Het gebied is zeer vruchtbaar dus inmiddels is het weer jungle. Die avond kletsen we lekker bij en de volgende ochtend gaan we vroeg uit de veren voor een eerste wandeltocht; een erg mooi pad door het groen, kleurrijke bloemen en we zien al de eerste amazones!

Daarna reizen we door naar het dorpje La Fortuna aan de voet van de nog actieve Arenal vulkaan. Volgens de reisbeschrijving kunnen we ’s avonds de gloed van de lava zien maar het is 2 dagen mistig en regenachtig dus die vulkaan zien we niet. Met dik 300 regendagen per jaar is dat geloof ik geen uitzondering. In plaats daarvan maken we een trip naar Caño Negro Nationaal Park dat vlak aan de grens met Nicaragua ligt. Het is een tocht van zo’n 100 kilometer door de binnenlanden van Costa Rica met veel landbouw en ananasplantages. Langs de weg spotten we al de eerste Toekan in de boom. In het park zelf gaan we met een bootje de wetlands door en is het goed vogels spotten. We zien onder andere kapucijnaapjes, leguanen, ijsvolgels, witte reigers en nog veel meer vladderaars.

Vanuit La Fortuna rijden we naar Playa Potrero voor een tweedaagse strandstop en vanaf daar door naar de nevelwouden van Monteverde. Onderweg worden we aangehouden door de politie die ons geflitst heeft, net op het moment dat we van de 80 km zone de 40 km zone inrijden. We zitten 44 km boven de maximumsnelheid dus dat betekent een boete van 220.000 colones, omgerekend 440 dollar + 30% voor het plaatselijke goede doelen project, af te rekenen xx kilometer terug. Maar deze jongens zijn de beroerdste niet, voor slechts 88.000 colones mogen we een andere overtreding uitzoeken voor op de bon en doorrijden, als we die maar ter plekke cash afrekenen. Die bon zien we natuurlijk nooit maar we kunnen de reis in ieder geval weer voortzetten nadat de mannen zijn voorzien van een half maandsalaris. Later horen we dat politieagent zijn sinds een jaartje de meest lucratieve job van heel Costa Rica is geworden nadat de prijs voor een boete aanzienlijk omhoog is gegaan.

In Monteverde trekken we er twee dagen met gids José op uit. José is een echte natuurliefhebber die ongelooflijk veel weet en ziet en altijd vergezeld gaat van zijn vogelboek en telescoop. Met hem op pad gaan is echt genieten. We wandelen door de nevelwouden en over de hangbruggen. Het is weer zo groen en het gebied is zo vruchtbaar dat er complete tuinen in bomen ontstaan door zaadjes die er ooit door vogels zijn uitgeworpen. Voor de doorgewinterde vogelspotter is er niets zo bijzonder als het aanschouwen van een quetzál, een grote turkooiskleurige vogel met lange veren die in veel Centraal-Amerikaanse landen een mythische status heeft. Dankzij José hebben we het geluk er één te zien. Daarnaast zien we nog kolibrietjes, agoeti’s en neusberen. Hoogtepunt van Monteverde is de canopy tour, een serie staalkabels die tussen bomen zijn gespannen waaraan je vervolgens in een soort tuigje aan een katrol van de ene naar de andere kant roetsjt. Ongelooflijk gaaf om hangend aan een touwtje tussen of over de boomtoppen te zweven. De langste lijn is een kilometer… Foto’s volgen nog want die krijgen we toegestuurd.

We reizen door naar Hotel Villa Caletas aan de kust, een wereldplek! Het hotel ligt op een 350 meter hoge klif dus het uitzicht is fenomenaal. De toekans zitten in de boom, ze kunnen er fantastisch koken en ook vanuit de infinity pool verveelt het uitzicht geen moment. Vanuit hier gaan we naar Carara National Park waar we ara’s in het wild zien!

Laatste bestemming is het Manuel Antonio National Park. Als we daar zondagochtend om 9 uur arriveren, blijkt het hele dorp er ook al rond te lopen met picknickkleedjes en geurende pannen Gallo Pinto. Het park ligt aan het strand en ook de families uit het dorp vieren hier hun zondag. We treffen weer een goede gids en zien daardoor weer veel aapjes, veel vogels én een paar luiaards die lekker liggen te soezen in de boom, prachtige beesten!

Na 12 dagen nemen we afscheid van de familie. We luieren nog 2 dagen in het relaxte surfdorp Dominical waar we slapen in het hotelletje van een geëmigreerde Hagenees. Het was wederom erg gezellig!

Mensen wat was Costa Rica mooi! De wandeltochten door de bush en al het wild dat we daar hebben gezien, de autoritjes door het immer groene landschap, prachtige uitzichten, kleine dorpjes en landbouwgebied en lieve mensen.

Voor nu een fijne zondag, volgende keer meer vanuit Mexico!